ความซื่อสัตย์ของนักวิ่งระยะไกล

ชัยชนะคือทุกสิ่งจริงหรือ เพื่อนๆแน่ใจว่าอย่างนั้นหรือคะ มาลองอ่านเหตุการณ์นี้กันค่ะ

เมื่อวันที่ 2 ธันวาคม 2016 นักวิ่งชาวสเปนชื่อ อีวาน เฟอร์นานเดซ อนันยา (Ivan Fernandez Anaya) ได้ลงแข่งขันวิ่งวิบากในเมืองเบอร์ลาดา จังหวัดนาวาร์เร่ (Burlada, Navarre) ประเทศสเปน เขากำลังเป็นที่ 2 อยู่ในขณะนั้น ซึ่งห่างจากอันดับ 1 ที่นำเขาอยู่ นักวิ่งคนนั้นชื่อว่า เอเบล มูไท (Abel Mutai) ซึ่งเป็นนักวิ่งเหรียญทองแดงจากการแข่งขันโอลิมปิกที่ลอนดอนประเภทวิ่งข้ามสิ่งกีดขวางระยะทาง 3,000 เมตร เมื่อพวกเขาวิ่งเข้ามาถึงทางตรงก่อนถึงเส้นชัย อีวานเห็นนักวิ่งชาวเคนยา คนที่แน่นอนแล้วว่าจะเข้าเส้นชัยได้อันดับ 1 หยุดวิ่งก่อนถึงเส้นชัยประมาณ 10 เมตร ด้วยความเข้าใจผิดคิดว่าตนเองได้ข้ามเส้นชัยไปแล้ว

อีวานรีบวิ่งเข้าไปหามูไท แต่แทนที่เขาจะเอาเปรียบความผิดพลาดของมูไทด้วยการวิ่งแซงและเข้าเส้นชัยได้ชัยชนะที่ไม่ใช่ของจริง เขากลับวิ่งอยู่ข้างหลังมูไท และใช้ภาษากาย ชี้นำให้มูไทวิ่งเข้าเส้นชัยก่อนตัวเขาเอง

“ผมไม่ควรค่ากับชัยชนะนี้” หนุ่มนักวิ่งอีวาน อายุ 24 กล่าว “ผมทำสิ่งที่ผมต้องทำ เขาคือผู้ชนะที่ถูกต้อง เขานำผมห่างอยู่ช่วงหนึ่ง ซึ่งเป็นระยะที่ผมไม่สามารถจะตามเขาทันอยู่แล้ว ถ้าหากเขาไม่ได้เกิดความเข้าใจผิดขึ้น ทันทีที่ผมเห็นเขาหยุดวิ่ง ผมรู้ได้เลยว่าผมจะไม่วิ่งนำเขาแน่นอน”

อีวานได้รับการนำฝึกซ้อมที่วิตอเรีย (Vitoria) โดยนักวิ่งระยะไกลท้องถิ่นชาวสเปนชื่อว่า มาร์ติน ฟิซ (Martin Fiz) ที่สวนสารธารณะปราโด (Prado Park) ที่ซึ่งเขาได้ซ้อมเก็บระยะแต่ละกิโลเมตรมากขึ้นเรื่อยๆจนกลายมาเป็นแชมป์มาราธอนชาวยุโรปในปี 1994 และแชมป์มาราธอนโลกในปี 1995

“นี่คือตัวอย่างของความซื่อสัตย์ที่ดี” ฟิซกล่าว “พฤติกรรมที่ไม่ค่อยได้พบเห็นแล้ว หรือจะบอกได้ว่าไม่ได้ทำกันมาเลยด้วยซ้ำ พฤติกรรมที่แม้กระทั่งตัวผมเองยังไม่เคยได้ทำ ถ้าเป็นผม ผมก็คงใช้ประโยชน์ของความผิดพลาดนี้ที่จะเอาชัยชนะมา” ฟิซกล่าวว่าการกระทำของนักเรียนของเขาทำให้เขาเป็นมนุษย์มากกว่านักกีฬา “การกระทำของเขาทำให้เขาเป็นคนที่ดีขึ้น ไม่ใช่นักกีฬาที่ดีขึ้น เขาได้สูญเสียโอกาสที่จะชนะ ซึ่งชัยชนะทำให้คุณเป็นนักกีฬามากขึ้น คุณจะต้องทำอย่างไรก็ได้ให้ได้ชัยชนะมา ถ้าคุณเป็นเพียงนักกีฬา”

ฟิซระลึกถึงการแข่งขันชิงแชมป์โลกที่เอเธนส์ในปี 1997 เขาถูกตามโดยนักกีฬาพื้นเมืองนามว่าเอเบล แอนตัน (Abel Anton) มาตลอดทาง และในช่วงไม่กี่เมตรสุดท้ายก่อนถึงเส้นชัย เขาถูกแอนตันวิ่งนำและเขาเส้นชัยไปได้อย่างง่ายดาย ซึ่งเป็นการทำลายความพยายามทั้งหมดของฟิซตลอดเวลาที่ผ่านมา “ผมรู้ว่ามันสามารถเกิดขึ้นได้ และการแข่งขันก็เป็นเช่นนั้น มันไม่มีเหตุผลใดๆที่จะทำให้แอนตันไม่สามารถชนะผมได้”

อีวานฝึกซ้อมที่สวนปราโดทุกวัน โดยซ้อมวันละ 2 รอบ เป็นเวลา 3 ครั้งต่อสัปดาห์ เพราะการเรียนแบบอาชีวะนั้นช่วยเกื้อหนุนเวลาให้เขาได้ ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าเขาเกือบจะเข้าสู่สถานการณ์เป็นนักวิ่งวิบากที่จริงจังแล้ว เป้าหมายของเขาในปีนี้คืออย่างน้อยได้เข้าร่วมทีมชาติสเปนในการเข้าแข่งขันชิงแชมป์วิ่งวิบากโลกได้

แต่จากคำบอกเล่าของโค้ช อีวานมีแรงกดดันมากขึ้น “เขาไม่รู้ว่าจะเอาชนะแรงกดดันได้อย่างไร ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญในการแบ่งแยกการเป็นแชมป์ หากเขาสามารถทำได้ เขาอาจได้เป็นแชมป์ยุโรปไปแล้วในตอนนี้” ฟิซกล่าว

“ในการแข่งขันวิ่งวิบากที่เบอร์ลาดานี้ แทบจะไม่มีอะไรเป็นเดิมพันมากไปกว่าแค่คำพูดที่ว่าคุณได้ถูกเอาชนะโดยนักวิ่งเหรียญทองโอลิมปิก” อีวานกล่าว

“ถึงแม้ว่าพวกเขาจะบอกผมว่า การเอาชนะในครั้งนั้นจะทำให้ผมได้เป็นหนึ่งในทีมนักวิ่งทีมชาติสเปนเพื่อไปแข่งชิงแชมป์ยุโรปก็ตาม ผมก็จะยังคงทำแบบเดิม แน่นอนล่ะว่ามันอาจจะกลายเป็นการกระทำอื่นก็ได้หากครั้งนั้นเป็นการแข่งขันที่มีแชมป์ยุโรปเป็นเดิมพัน ผมก็คิดแล้วนะว่า ใช่ ผมอาจจะเอาเปรียบเพื่อที่จะชนะก็ได้ แต่ผมก็ยังคิดอีกว่า การได้ชื่อว่าเป็นคนที่ทำสิ่งที่ดีลงไป ผมได้อะไรมากกว่าการทำเพื่อให้ได้ชัยชนะมา และนั่นคือสิ่งที่สำคัญมาก เพราะว่าวันนี้ ในทุกวงการ เช่น ฟุตบอล สังคม การเมือง ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปในทางเดียวกัน คือความซื่อสัตย์นั้นหาได้ยากยิ่ง”

คงได้คำตอบแล้วนะคะว่า ชัยชนะสำคัญที่สุดจริงหรือไม่ นักวิ่งสมัครเล่นแบบเราๆยังหวังชัยชนะกันเลยใช่ไหมคะ บางคนแทบจะวิ่งชนคนอื่น เพื่อให้ได้ทางโล่งๆ และสะดวกต่อการสับเท้าเข้าเส้นชัย หรือแม้แต่ใช้จักรยานเปิดทางให้ตนเอง วิ่งนำนักวิ่งอื่นเข้าเส้นชัย ชัยชนะที่ได้มาด้วยวิธีการเหล่านี้ น่าภาคภูมิใจหรือไม่ คงต้องใช้ใจตอบกันเองแล้วค่ะ

ขอให้เพื่อนนักวิ่งมีชัยชนะในการชนะใจตัวเองกันนะคะ

(แปลและเรียบเรียงจากบทความ Honesty of the long-distance runner โดย Carlos Arribas จากเวปไซท์ http://www.elpais.com)