เมื่อเจอเนินสูง มีสองอย่างที่เราต้องตัดสินใจ นั่นคือการก้าวขึ้นไป หรือการยืนเฉยๆ สำหรับพวกเราเหล่านักวิ่งคงเลือกที่จะก้าวขึ้นไปใช่ไหมคะ แต่จะก้าวกันไปได้อย่างไร แบบไหน นานเท่าไรจึงจะถึงยอด นั่นคงเป็นศิลปะการใช้ร่างกายของแต่ละคนแล้วล่ะค่ะ แต่อย่างน้อย เพื่อนๆก็ยังคงต้องก้าวไปข้างหน้าใช่ไหมคะ

วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้นัดพบกับงานนาวิกโยธิน 2017 หรือชื่อภาษาอังกฤษเท่ๆว่า Marine Marathon 2017 (2 ก.ค. 60) 

ซึ่งมีกิตติศัพท์ลือเลื่องในเรื่องของการจัดงานที่ดี คงเพราะเป็นงานของทหาร จึงมีกำลังคนที่เพียงพอต่อการจัดงาน และจัดอยู่ภายในค่ายทหารเอง ซึ่งเป็นสถานที่ของทหาร จึงไม่น่าจะมีปัญหาในเรื่องการปิดถนน แต่ที่ขึ้นชื่อมากกว่านั้น คือเส้นทางวิ่งที่ขึ้นเนินโหดพอสมควร เดี๋ยวหมู่หรือจ่า คงต้องมาดูกัน

เราเริ่มออกเดินทางจากกรุงเทพเวลาประมาณบ่ายสอง กว่าจะฝ่าการจราจรออกไปถึงมอเตอร์เวย์ได้ก็ปาเข้าไปบ่ายสี่โมง แต่รู้มาว่าทางผู้จัดงานได้เปิดให้รับเสื้อและบิบจนถึงทุ่ม จึงไม่กังวลมากนัก ค่อยๆขับไปเรื่อยๆ แต่ไปเจอปริมาณรถเยอะและหนาแน่นอีกครั้งตอนเลี้ยวเข้าไปในพื้นที่ศูนย์บัญชาการนาวิกโยธินแล้ว เรายังงงๆกับพื้นที่จัดงาน และไม่ได้ดูแผนที่ผังจอดรถมาก่อน จึงได้แต่ขับตามๆเข้าไป กว่าจะได้ที่จอด เวลาก็ล่วงเลยถึงหกโมงเย็นแล้ว แต่ที่จอดรถมีเยอะมากนะคะ เรียกได้ว่ามาเร็วก็ได้จอดใกล้หน่อย มาช้าก็จอดไกลหน่อย

เราตื่นตาตื่นใจกับสถานที่จัดงานมาก เพราะกว้างขวางใหญ่โต เดินสบายๆไม่แออัดยัดเยียด อยู่ริมทะเล ลมพัดโชย ทำให้อากาศไม่ร้อนจนเกินไป เวทีใหญ่โต เห็นแต่ไกล เครื่องขยายเสียงทั่วถึง การรับบิบแบ่งตามระยะ และตามหมายเลขบิบ แบบว่ามีรายละเอียด และน้องทหารที่มานั่งให้บริการก็น่ารัก พูดจาดี แถมมีบริการเปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนระยะ เปลี่ยนช่วงอายุให้ด้วย เนื่องจากงานนี้เราต้องปล่อยบิบฟูลไป เพราะเจ็บขา และซ้อมไม่ทัน ทำให้ต้องซื้อบิบฮาล์ฟต่อจากคนอื่น บริการเปลี่ยนชื่อ และช่วงอายุจึงเป็นที่ยินดีกับเรามาก

หลังจากรับบิบเรียบร้อยแล้ว จึงถึงเวลาเดินช้อปปิงค่ะ ซึ่งงานนี้มีร้านค้ามากมายมาเปิดให้นักวิ่งช้อปอุปกรณ์วิ่งที่ตัวเองต้องการ ในงานนี้เราได้กางเกงวิ่งไป 2 ตัว ถุงเท้าอีก 9 คู่ แถมติดต่อซื้อหมวก Visor แบบที่ตามหาจากทาง Facebook ซึ่งคนที่จะขายเราเค้ามาวิ่งที่งานนี้พอดี เลยได้นัดเจอดูของและซื้อไปเรียบร้อย กลายเป็นว่า มางานนี้หมดเงินค่าช้อปไปมากกว่าค่าวิ่งอีกค่ะ

เมื่อเดินถึงทุ่มก็เป็นเวลาอันสมควรกลับไปพักผ่อน งานนี้เราขอสิงบ้านพี่ที่รู้จักกัน บ้านเค้าอยู่ตรงข้ามหาดนางรำพอดี เลยหาร้านอาหารทานแถวนั้น ได้บทสรุปความอยากและความหิวอยู่ที่ร้านบุฟเฟ่ท์ปิ้งย่างอาหารทะเลชื่อร้าน เดช 31 ราคาแค่ 199 บาท แต่อาหารนี่เกินคุ้ม ทั้งปลาหมึกตัวโตมาก ปลากะพงสดๆเนื้อนุ่มหวาน หอยสารพัดชนิด กุ้งตัวใหญ่ ปูตัวเป้ง หมูเนื้อนุ่มหมักหลายรสชาติ และอื่นๆอีกมากมาย เสียดายว่าขาดข้าวผัดที่คนเยอะมาก เค้าผัดมาเสิร์ฟให้ไม่ทัน เลยกลายเป็นโหลดโปรตีนแทนคาร์โบไฮเดรต แต่เนื่องจากมีน้องที่ไปด้วยลงฟูล จึงขอเค้าเป็นข้าวสวยก็ยังดี ทางร้านก็ใจดี นำมาเสิร์ฟให้ ประทับใจมากๆค่ะ

เมื่อกลับถึงที่พัก เวลาจึงล่วงเลยถึงสี่ทุ่มแล้ว รีบอาบน้ำ ติดบิบ นอนกัน แต่ก็นอนกันได้ไม่นาน เพราะตีสองครึ่งก็พากันตื่นแล้ว แม้ไปกัน 4 คน มี 1 คนลงฟูล อีก 3 คนลงฮาล์ฟไว้ แต่ทุกคนก็เต็มใจ ตื่นมาส่งเพื่อนที่ลงฟูล แม้เวลาปล่อยตัวจะต่างกันถึง 2 ชั่วโมงก็ตาม ถือซะว่า เอารถไปจอดได้ใกล้งาน คนน่าจะยังไม่เยอะ แล้วไปนอนรอเวลาเอา เราออกจากบ้านกันเวลาตีสามนิดๆ ไปถึงงานยังเหลือเวลาอีก 10 นาที จะปล่อยตัวฟูลมาราธอน แต่เกิดเหตุใดไม่ทราบแน่ ทำให้ปล่อยตัวฟูลช้าไป 15 นาที ถือซะว่าเพื่อนได้วอร์มนานขึ้นอีกนิดนึง เมื่อปล่อยตัวเพื่อนไปแล้ว เราเองก็นอนรอเวลา โชคดีที่ได้จอดรถหน้าตึกขนส่ง เลยได้อาศัยโต๊ะเก้าอี้ที่ตึกชั้น 1 นอนรอเวลา ตรงพื้นที่นั้นก็มีพี่นักวิ่งผู้ชาย มากางเต๊นท์นอนกัน ทหารมีโต๊ะวางผลไม้ให้ โดยเฉพาะกล้วยหลายหวี พร้อมติดป้ายเขียนไว้ว่ายินดีต้อนรับนักวิ่งทุกท่าน ทำเอาเราซาบซึ้งใจกับกล้วยที่ได้นั่งทานไป 1 ลูก รวมกับข้าวที่เตรียมมา 1 ชาม ก็อิ่มอร่อยก่อนเวลาวิ่ง 1 ชั่วโมง ยืดเหยียดกล้ามเนื้อ อบอุ่นร่างกาย รอเวลาปล่อยตัวกันไปค่ะ

เมื่อใกล้เวลาปล่อยตัวก็เดินกันไปเชคอิน ปล่อยตัวฮาล์ฟมาราธอนเวลา 5.30 ตรงเวลา ฟ้ายังมืดอยู่ และคนเยอะมาก ทำให้เบียดเสียดกันในช่วงแรกพอสมควร แต่เมื่อวิ่งกันไปสักพัก คนก็เริ่มโล่ง เนื่องจากทางวิ่งเป็นทางขึ้นเขาชันพอสมควร คาดคะเนก็คงประมาณ 45 องศาได้ ขึ้นต่อเนื่อง มีทางลาดให้พักบ้างแต่ก็ไม่นานก็ขึ้นต่อ เราเองได้แต่บอกตัวเองในใจว่า ค่อยๆไปนะ ไม่ต้องเร่ง ให้รักษาจังหวะไปเรื่อยๆ เรามักจะมีจังหวะนับเลขในใจค่ะ 1 2 3 4 5 6 7 8 ตามก้าวที่วิ่ง วนซ้ำไปเรื่อยๆ คอยดูจังหวะหายใจเข้าออกให้สม่ำเสมอ ตามดูกล้ามเนื้อหน้าขา สลับกับกล้ามเนื้อน่องและเอ็นร้อยหวายว่าออกแรงมากไปหรือไม่ คอยเตือนตัวเองในใจว่า งานนี้ทางผ่าน งานสำคัญกว่าคือมาราธอน ห้ามเจ็บก่อนได้วิ่งมาราธอนเดือนพฤศจิกายนนี้อีกอย่างเด็ดขาดค่ะ

เทคนิคการวิ่งขึ้นเนิน นอกจากการฝึกฝนที่ต้องผ่านมาอย่างช่ำชองแล้ว เราเองยังค้นพบเคล็ดลับเล็กๆน้อยๆในการวิ่งขึ้นเนินมาบอก นั่นคือ ให้เกร็งหน้าท้อง ห่อตัวเล็กน้อย โน้มตัวมาข้างหน้า ก้มหน้าเก็บคางเข้าหาอกเล็กน้อย การอยู่ในท่านี้เป็นการลดความยาวร่างกาย เพื่อลดแรงงัดของขากับพื้น แต่ต้องใช้แรงกล้ามท้องกันสักเล็กน้อย เพื่อลดการทำงานของกล้ามเนื้อหลังและน่อง ซึ่งเพื่อนๆควรได้ฝึกฝนกันมาให้พร้อม แล้วเพื่อนๆก็ค่อยวิ่งเหยาะๆขึ้นไปเป็นจังหวะ ไม่เร่ง ไม่ผ่อน แต่ให้ใช้แรงที่ความพยายาม 50% เท่านั้นเราก็สามารถรอดพ้นเนินได้ทุกเนินแล้ว ทั้งนี้ควรได้ฝึกวิ่งขึ้นเนินมาบ้างแล้ว เพื่อจะได้ประมาณความหนักของการออกแรงกล้ามเนื้อของตัวเองได้ถูก ที่ต้องให้ใช้แรง 50% เพื่อเก็บแรงขาไว้ใช้เนินต่อไป และใช้กับระยะทางที่เหลือ และก็ไม่ช้าเกินไปที่จะผลักดันตัวเองให้ไปต่อข้างหน้า ดังนั้นจริงๆแล้ว หากเพื่อนๆรู้เส้นทางวิ่งมาก่อนได้ก็จะดี เพราะว่าจะได้ประมาณแรงตัวเองถูกค่ะ

เทคนิคการวิ่งลงเนินก็เป็นอีกศิลปะหนึ่งในการวิ่งเลย ที่ผ่านมาเคยได้ยินกันว่า ให้วิ่งปล่อยลงมาเลย บ้างก็ว่าให้ค่อยๆวิ่งลงมา บ้างก็ว่าให้ค่อยๆเดินจะดีกว่า แต่ถ้าจะว่ากันตามหลักการการเคลื่อนไหวร่างกาย การลงเนินหรือลงบันได เราใช้แรงกล้ามเนื้อหน้าขามากกว่าตอนวิ่งขึ้น เพราะกล้ามเนื้อต้องคอยเกร็งให้เข่าค่อยๆงอต้านแรงโน้มถ่วงโลก และค่อยๆปล่อยให้กล้ามเนื้อยืดยาวออก ซึ่งต้องใช้แรงและทักษะในการควบคุมกล้ามเนื้อสูง ดังนั้นจึงเรียกได้ว่า ถ้าฝึกกล้ามเนื้อต้นขาด้านหน้ามาไม่แข็งแรงพอ หรือไม่เคยฝึกเลยแม้แต่ทำท่ายืนย่อเข่า เราก็แนะนำให้เดินเลยจะดีกว่า เพราะถ้าแรงกล้ามเนื้อมีไม่มากพอ การวิ่งซึ่งมีแรงกระแทกมากกว่า จะทำให้ลูกสะบ้าที่ปกติควรจะลอยพ้นจากพื้นกระดูกขาท่อนบนเพราะกล้ามเนื้อหน้าขาแข็งแรงจนสามารถดึงยกไว้  กลายเป็นกดครูดไปบนพื้นกระดูกขาท่อนบน และเสียดสีกันจนกระดูกอ่อนเรียบลื่นของเรากลายเป็นขรุขระแบบผิวหน้ากระดาษทราย ครูดกันมากๆเข้าก็จะส่งผลให้กลายเป็นเข่าเสื่อมต่อไปในอนาคต ส่วนคนที่ได้ฝึกกล้ามเนื้อหน้าขามาบ้างแล้ว หรือฝึกมากจนถึงขั้นกระโดดได้สบายๆ ก็ขอแนะนำว่าให้ค่อยๆปล่อยลงมาเท่าที่กำลังกล้ามเนื้อจะทำได้ ซึ่งการจะรู้ว่ามากน้อยขนาดไหน คงต้องใช้ความรู้สึกของเราวัดเอง เพราะเป็นทักษะที่ควรฝึกฝนจนจำการออกแรงของกล้ามเนื้อได้ ใครที่ฝึกวิ่งลงเนินมาแล้ว ก็จะไปได้ดีกว่า ใครที่ไม่เคยฝึกมาเลย ให้ค่อยๆปล่อยลงโดยดูความรู้สึกตึงที่กล้ามเนื้อต้นขาด้านหน้าเป็นหลัก ถ้ายิ่งวิ่งยิ่งตึงมากขึ้นเรื่อยๆ แสดงว่ามากเกินไปแล้ว ให้ลดความเร็วลงนะคะ

ที่กล่าวมาก็เป็นเทคนิคเล็กๆน้อยๆที่ขอมาแนะนำกัน สรุปแล้วงานนาวิกโยธินนี้วิ่งขึ้นเนินช่วงแรกยาวถึง 3 กิโลเมตร หลังจากนั้นก็ลงเนินมาแบบเมื่อยหน้าขากันเลย แล้วจึงวิ่งเลาะริมทะเลในทางราบ มาถึงตอนนี้ก็เป็นระยะเกือบ 9 กิโลเมตรแล้ว เราเห็นผู้นำกลับตัวมากันแล้ว ตอนนั้นก็ใช้เวลาไปประมาณ 40 นาทีได้แล้ว เราเองเริ่มเมื่อยหน้าขาอย่างเห็นได้ชัด กำลังคิดว่าจะวิ่งอีก 12 กิโลเมตรที่เหลืออย่างไรดี ลมทะเลก็พัดมาปะทะหน้า ทำให้รู้สึกว่า ช่างมันเถอะ วิ่งเท่าที่ขาจะพาไปไหว ไม่ไหวก็แค่เดิน เดินไม่ไหวก็นั่งพัก ค่อยๆไปเรื่อยๆ ดังคำกล่าวที่ว่า เราไม่จำเป็นต้องไปให้เร็วหรอก แค่ต้องไปต่อเท่านั้นเอง คิดได้อย่างนี้แล้วก็วิ่งไปเรื่อยๆตามทางค่ะ 

เมื่อกลับตัววิ่งเลาะหาดมาเรื่อยๆ ก็เจอน้องที่ไปวิ่งด้วยกัน น้องเดินแล้ว และทำหน้าเจ็บอยู่ มาบอกทีหลังว่าเจ็บหน้าแข้ง งานนี้เลยเป็นงานยากของน้องไปเลย เมื่อหมดทางเลียบหาด เลี้ยวมาชนกับระยะมินิ ตรงนี้เป็นเนินไม่ชันมาก แต่ลากยาวถึง 1 กิโลเมตร เล่นเอาแทบหมดกำลังใจเหมือนกัน แต่ก็ใช้เทคนิคดังที่กล่าวไปแล้วก่อนหน้า เอาตัวรอดมาได้ ระยะทางหลังจากนี้ มีขึ้นเนินลงเนินเรื่อยๆภายในค่ายทหาร แต่ไม่ชันเรียกว่าต้องใช้กำลังใจล้วนๆ และกำลังใจที่ได้มา นอกจากตัวเราเองแล้ว ยังมีกำลังใจจากเพื่อนๆนักวิ่งที่มาวิ่งด้วยกันนี่แหละ เพื่อนเยอะมากค่ะในงานนี้ เห็น Pacer ของมาราธอน 4 ชั่วโมง วิ่งนำอยู่ข้างหน้าก็ได้กำลังใจอีกโข เพราะเราวิ่งหนี Pacer ระยะฮาล์ฟ 2.30 มา แต่คงไม่คาดหวังว่าจะเจอ Pacer 2.00 หรอกนะคะ การวิ่งวันนี้ตั้งเป้าไว้ว่าไม่เกิน 2.30 ชั่วโมงแบบปลอดภัยไม่บาดเจ็บเพื่อมาราธอนเดือนพฤศจิกายนค่ะ

กำลังใจเล็กๆน้อยๆก็มีอีกนะคะ เราวิ่งตามหลังน้องผู้หญิงคนหนึ่งค่ะ เสื้อข้างหลังเขียนไว้ว่า You don’t have to go fast. You just have to go. ดังที่เอามาเป็นหัวข้อ อ่านแล้วก็ อื้อ จริงตามนั้น ว่ากันไปแล้ว ตอนนั้นก็ไม่คิดจะไปเร็วแล้ว เอาแค่ให้จบจะดีกว่านะคะ นอกจากนี้ยังมีตอนวิ่งผ่านตลาดเก่าในสัตหีบ มียายหลานคู่หนึ่งมายืนตบมือเชียร์ สู้ๆ สู้ๆ เสียงดังเลย ยายที่เสียงเบากว่าก็กระตุ้นหลานให้เชียร์เสียงดังๆ เรียกรอยยิ้มจากนักวิ่งได้ดี นอกจากนั้นตอนวิ่งขากลับมา ยังมีชาวสัตหีบใจดี ตั้งโต๊ะหน้าบ้าน แจกน้ำเย็นและแตงโมด้วย เห็นเพื่อนบอกว่ามีกล้วยด้วยนะคะ แต่เราไม่ได้หยุดรับค่ะ ได้แต่ส่งรอยยิ้มให้แทนคำขอบคุณ

กำลังใจสุดท้ายคือวิวสวยข้างทาง เหลืออีก 3 กิโลเมตรสุดท้าย คือทางขึ้นเนินสุดท้ายเพื่อไปดูวิวทะเลจากที่สูงค่ะ ทางวิ่งอาจแคบลง และแออัดยัดเยียดบ้าง เพราะนักวิ่งมาเจอกันที่นี่ทุกระยะ และยังมีบางส่วนหยุดถ่ายรูปกับวิวสวยข้างทาง เราเองแม้จะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าขามากแล้ว จนคิดว่าไม่อยากหยุดวิ่ง เพราะกลัวก้าวขาไม่ออก ยังต้องหยุดเพื่อถ่ายรูปกับวิวข้างทางเลย ลมเย็นๆที่พัดมากับอากาศหอมสดชื่น ทำให้ลืมความเหนื่อยไปชั่วขณะ ที่นี่มีพี่ๆตากล้องมาเก็บภาพกันเพียบ คงเพราะวิวสวย แต่หน้าเราไม่สวยแล้ว ไม่มีใจอยากเล่นกล้องมาก เพราะเหนื่อยจริงๆ เลยวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเก็บภาพเรียบร้อยแล้วก็ออกวิ่งต่อเพื่อรับยางที่จุด check point กลับตัวมาเข้าระยะ 2 กิโลเมตรสุดท้าย ตอนนี้เหลือแรงเท่าไรก็ใส่เข้าไป สุดท้ายเข้าเส้นชัยที่เวลา 2.17.17 ชั่วโมงค่ะ ใครว่าเร็วหรือช้าเราไม่สนใจ เข้าเส้นชัยได้นี่ก็ดีใจมากแล้วค่ะ

ถือว่าเป็นสนามที่โหดใช่ย่อย เพื่อนที่วิ่ง Full marathon บอกว่าเนินขึ้นลงเยอะมาก แต่ถือโอกาสพักตอนไปถึงเรือรบ เรานอนรอเพื่อนวิ่งจบฟูล และทานอาหารอะไรเรียบร้อยแล้วถึงประมาณ 10.30 จึงกลับไปอาบน้ำพักผ่อนที่บ้านเพื่อน นอนสลบกันไปอีก 3 ชั่วโมง จึงออกเดินทางกลับกรุงเทพค่ะ 

เป็นที่น่าประทับใจสำหรับการจัดงานนาวิกโยธินในครั้งนี้นะคะ ตั้งแต่กระบวนการรับสมัคร ไปจนถึงหลังจบการแข่งขันที่ตอบสนองต่อการให้ความเห็นอย่างรวดเร็ว สถานที่จัดงานและทางวิ่งดีเลิศ (ติดว่าแคบไปที่กลับตัวสุดท้ายนิดเดียว) น้ำท่าพอเพียงสำหรับคนจำนวนมากเช่นนี้ (อาจหมด 2-3 สถานีก่อนเส้นชัย แต่ที่เส้นชัยก็พอเพียง) อาหารหลากหลาย ซุ้มใหญ่และมาก แบ่งตามระยะ ซึ่งดีมาก ไม่ต้องแย่งกัน ไม่ต้องกลัวหมด พบกันใหม่ปีหน้ากับฟูลนะคะ

ขอให้เพื่อนนักวิ่งมีความพร้อมรับกับอุปสรรคที่จะเจอในทุกสถานการณ์กันนะคะ

วันหนึ่งช่วงเดือนพฤษภาคม ปี 2561 ได้รับการติดต่อผ่านทาง Messenger จากพี่พงษ์แห่งเพจ Papa Colorful เพื่อขอสัมภาษณ์เกี่ยวกับเรื่องวิ่งลงคอลัมน์ Idol Runner ของพี่พงษ์ พี่พงษ์กำลังมี Project สัมภาษณ์น้องๆนักวิ่งจากหลายๆวงการ เพื่อสร้างแรงบันดาลใจในการวิ่งกันต่อไป แรกๆก็ออกจะงงๆว่าทำไมพี่พงษ์ถึงสนใจเรา และก็ได้คำตอบว่า เป็นเพราะเรามีเพจให้ความรู้กับนักวิ่งที่พงษ์อ่านแล้วชอบ เลยติดต่อมา

เราเองก็เป็นลูกค้าของเพจพี่พงษ์อยู่บ้าง เพราะพี่พงษ์ถ่ายรูปวิ่งสวย คมชัด แต่งภาพได้แสงสมจริง เรียกว่าเป็นหนึ่งในเพจที่เราสั่งรูปเรื่อยๆ วันที่นัดเจอพี่พงษ์ที่สวนลุมเพื่อถ่ายรูปมาลงคอลัมน์นี้ เราถึงเพิ่งได้เจอพี่พงษ์ตัวจริง ผู้ชายอารมณ์ดีใบหน้ายิ้มแย้ม ดูใจดี และใจเย็น ไม่รีบเร่ง ตั้งใจทำงาน และมีน้ำใจ ถ่ายรูปเรากับคนรู้ใจให้ฟรีๆ เลยเหมือนมีตากล้องประจำตัวถ่ายภาพงานแต่งงานยังไงยังงั้นเลย

เมื่อถ่ายรูปเสร็จ ข้อคำถามก็ถูกส่งตามมาทางอีเมล เพื่อให้เราตอบคำถาม และพี่พงษ์จะเรียบเรียงนำไปลงเพจอีกทีหนึ่ง หลังจากที่เก็บไว้อ่านเองอยู่หนึ่งปี เลยตัดสินใจนำมาลงไว้ในเพจอีกครั้งหนึ่ง เพราะน่าจะมีประโยชน์สำหรับคนอ่านในบางข้อคำถาม และเก็บไว้ในเวปบล็อคที่เราเปิดไว้ด้วย จากนี้ไปคือบทสัมภาษณ์ของหมอจอยจากพี่พงษ์ค่ะ

IDOL RUNNER: หมอจอย

สวัสดีครับเพื่อนๆ นักวิ่ง

เมื่อตอนที่เริ่มต้นวิ่งใหม่ๆ เพื่อนนักวิ่งคงจะเริ่มต้นด้วยการหาความรู้ในการวิ่ง วิ่งอย่างไร วิ่งที่ไหน จะเลือกซ้อมวิ่ง เริ่มต้นระยะทางเท่าไรดี ใช่ไหมครับ? แล้วเกือบทุกคนจะพบปัญหาเกิดการบาดเจ็บของกล้ามเนื้อ เอ็น กระดูก ตามมา เพราะเราไม่ได้หาความรู้ในการวอร์ม ในการยืดเหยียดกล้ามเนื้อ และการรักษาตัวเองที่ถูกต้อง เมื่อได้รับการบาดเจ็บจากการออกกำลังกาย

วันนี้ แอดฯ จะมาแนะนำ คุณหมอจอย อีกหนึ่ง Idol ของแอดฯ ที่เมื่อตอนเริ่มวิ่งใหม่ๆ แอดฯ พบปัญหาเหมือนกับข้างต้นที่กล่าวมา และค้นหาข้อมูลต่างๆ จนได้มา เจอแหล่งความรู้ที่สำคัญมากๆ และติดตาม อ่านเนื้อหา แล้วนำมาปรับใช้เรื่อยมา จนมีโอกาสได้เปิดคอลัมม์พิเศษ IDOL RUNNER นี้ จึงชวนหมอจอยมาพูดคุย และมาขอให้แนะนำเทคนิคกับเพื่อนๆ นักวิ่งกันครับ

อยากให้ หมอจอย แนะนำตัวกับเพื่อนๆ ด้วยครับ ?

สวัสดีค่ะ ชื่อเล่น จอย ชื่อจริงคือ ธิดารัตน์ อร่ามวัฒนชัย ปัจจุบันทำงานที่โรงพยาบาลบำรุงราษฎร์ เป็นนักกายภาพบำบัดชำนาญการค่ะ มีความชำนาญทางด้านระบบกระดูกและกล้ามเนื้อ และเฉพาะทางด้านข้อเท้าและเท้า และกำลังจะเปิด Running Clinic เพื่อรับดูแลรักษานักวิ่งที่มีอาการบาดเจ็บค่ะ

นอกจากนี้ก็ยังเป็นวิทยากรรับเชิญไปพูดเรื่องเกี่ยวกับกายภาพบำบัดกับการดูแลตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการออกกำลังกายป้องกันโรคต่างๆ เรื่องของออฟฟิศซินโดรม รวมทั้งยังเป็นอาจารย์พิเศษให้กับภาควิชากายภาพบำบัดหลายๆมหาวิทยาลัยค่ะ และที่เป็นอีกอย่างคือนักวิ่งที่มีใจรักการวิ่ง เป็น Certified Trainer ของ Revo2lution Running ด้วยค่ะ เขียนเพจให้ความรู้เกี่ยวกับการวิ่งเชิงลึก เน้นทฤษฎี และหลักการทางสรีระวิทยาทางการออกกำลังกาย ชื่อ Joylyrunning และมี Blog ชื่อเดียวกัน คือ Joylyrunning.com ซึ่งมีเนื้อหาลักษณะเดียวกัน และยังให้คำแนะนำกับเพื่อนๆนักวิ่งที่มีปัญหาการบาดเจ็บจากการวิ่ง และให้คำแนะนำเรื่องการปรับโปรแกรมการฝึกซ้อมค่ะ

ทำไมหมอจอยถึงได้สนใจศึกษาทางด้านกายภาพบำบัดทางการนักกีฬาครับ?

คงเพราะชอบเล่นกีฬามาตั้งแต่เด็กค่ะ เป็นนักกีฬาแบดมินตันของโรงเรียนตั้งแต่ประถมถึงมัธยมต้น นอกจากนั้นยังเล่นกีฬาทุกอย่างที่ขวางหน้า ทั้งบาสเกตบอล วอลเลย์บอล แฮนด์บอล ปิงปอง เรียกว่ามีอะไรเล่นหมด แต่ตอนนั้นไม่ชอบวิ่งนะคะ รู้สึกว่าน่าเบื่อ สู้เล่นเป็นกีฬาไปเลยไม่ได้ นอกจากนี้ยังชอบดูการแข่งกีฬาชนิดต่างๆ ถ้ามีโอลิมปิก เอเชียนเกมส์ ซีเกมส์ ต้องรีบกลับบ้านมานั่งดูหน้าจอทีวี พอได้มาเรียนทางกายภาพบำบัด ในช่วงแรกประเทศไทยยังไม่มีกายภาพบำบัดทางการกีฬา คนยังไม่รู้จักกายภาพบำบัดเท่าที่ควรเลยด้วยซ้ำ เลยสนใจศึกษาเฉพาะทางด้านกระดูกและกล้ามเนื้อ ซึ่งเป็นพื้นฐานสำคัญในการดูแลนักกีฬาด้วย แต่เนื่องจากนักกีฬาเป็นกลุ่มคนที่พิเศษกว่าคนที่ไม่ออกกำลังกายทั่วไป จึงต้องมีการศึกษาเพิ่มเติม เพื่อให้ดูแลได้อย่างถูกต้องครบถ้วนตามชนิดกีฬานั้นๆ จอยได้มีประสบการณ์เรียนรู้ทางด้านกีฬา ในสมัยเป็นอาจารย์ประจำอยู่ที่ภาควิชากายภาพบำบัด คณะสหเวชศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ในการดูแลนักกีฬาทั้งที่คลินิกและที่สนามกีฬาในงานแข่งขันกีฬาประจำปีต่างๆ และความรู้ปริญญาโททางเวชศาสตร์การกีฬา จากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยก็มาช่วยเสริมความรู้เดิมมากขึ้น เวชศาสตร์การกีฬาจะเน้นเรียนรู้เกี่ยวกับการวิเคราะห์กลไกการเคลื่อนไหวของร่างกายตามชนิดกีฬานั้นๆ ศึกษาทางด้านสรีระวิทยาการออกกำลังกาย กลไกการบาดเจ็บทางการกีฬาในกีฬาชนิดต่างๆ และการรักษาการบาดเจ็บนั้นๆ เลยยิ่งทำให้มีฐานความรู้ที่แน่นพอ ทำให้มาศึกษาเรื่องวิ่งเพิ่มเติมแล้ว ก็เข้าใจได้ง่าย ที่เหลือแค่เอาความรู้มาลงมือทำเอง ฝึกซ้อมเอง จนกว่าจะเห็นผลเอง จึงจะนำไปแนะนำคนอื่นได้ นอกจากนี้ความรู้ที่ได้ ยังสามารถนำมาใช้รักษานักวิ่งหรือนักกีฬาที่บาดเจ็บได้จริง และได้ผลค่ะ

ทำไมหมอจอยถึงได้มาสนใจการวิ่ง  อะไรเป็นแรงบันดาลใจครับ?

แรกๆไม่ได้มีแรงบันดาลใจอะไรเลยค่ะ เพราะช่วงทำงานใหม่ๆ บ้างาน ทำแต่งาน แล้วก็ไม่ได้ออกกำลังกาย ตามใจปาก จนไขมันสูง น้ำหนักขึ้น จนหมอจะให้ทานยาลดไขมัน แต่ไม่ยอม ไม่ชอบทานยา เลยเลือกการวิ่ง เพราะง่าย เงื่อนไขน้อย ลดไขมันได้จริงหากวิ่งถูก และลงงานวิ่งเพราะจะได้ไม่ขี้เกียจวิ่ง แต่พอไปเห็นคนที่วิ่งเก่งๆแล้วประหลาดใจว่าพวกเขาทำได้อย่างไร นั่นแหละคือแรงบันดาลใจแรกที่ทำให้เริ่มต้นอ่านและหาข้อมูลในการฝึกซ้อมที่ถูกต้องอย่างจริงจัง ถึงขนาดสั่งหนังสือภาษาอังกฤษจาก Amazon มาอ่าน พออ่านแล้วก็อยากจะบอกต่อในเนื้อหาเชิงลึก จึงตัดสินใจเปิดเพจขึ้น และเอาเวลาว่างมาเขียนพร้อมกับรับให้คำปรึกษานักวิ่งบาดเจ็บไปด้วยแบบฟรีๆ คำขอบคุณเมื่อเพื่อนๆนักวิ่งหายนั่นคือแรงบันดาลใจเด้งที่สองค่ะ แรงบันดาลใจเด้งที่สาม มาจากการวิ่งเอง นั่นคือ การวิ่งเป็นกีฬาชนิดเดียวที่สอนให้ลดอัตตาลงได้ พร้อมกับทำสมาธิ และเจริญสติไปด้วยได้ ถ้าใครศึกษาธรรมะ ก็ใช้ภาษาว่าเป็น กายคตาสติ อย่างหนึ่งนั่นเองค่ะ การได้เจริญสติ และทำสมาธิ จนลดอัตตาลงได้นี่เป็นกำไรจากการวิ่งชนิดที่หาไม่ได้จากกีฬาชนิดอื่น ด้วยระยะทางและความนานของมัน สอนให้นักวิ่งเป็นคนอดทน และเจียมตน ทุกคนรู้ได้ด้วยตัวเองว่าความสามารถเราถึงระดับไหน ดังนั้น จอยจึงเห็นแต่เพื่อนนักวิ่งมาราธอนที่สงบเย็น แม้แต่ในการแข่งขันก็ยังเป็นบรรยากาศของความอดทน นี่แหละ คือเสน่ห์ของการวิ่งค่ะ

แล้วนอกจากการวิ่งแล้ว  ยังเลือกวิธีการออกกำลังกายอย่างอื่นอีกไหม?

จอยออกกำลังอย่างอื่นด้วย แต่จะเลือกการออกกำลังที่ช่วยส่งเสริมการวิ่ง ถ้าเป็นคาร์ดิโอที่จะทำสลับกับการวิ่ง จะเลือกว่ายน้ำ, ปั่นจักรยาน, กระโดดเชือก ต้องเลือกอะไรที่ใกล้ตัว ทำได้ง่าย จะได้ไม่มีข้ออ้างที่จะไม่ทำ ที่ขาดไม่ได้ในโปรแกรมซ้อมเลยก็คือ การออกกำลังเพื่อเพิ่มความแข็งแรงแขน ขา และกล้ามเนื้อแกนกลางลำตัวสลับๆไป อย่างน้อย 2 ครั้งต่อสัปดาห์ การฝึกดริวให้ได้ 2 ครั้งต่อสัปดาห์ การยืดเหยียดกล้ามเนื้อในวันพัก และก่อนหลังการวิ่งทุกครั้ง และสุดท้ายกลิ้งตัวบนโฟมโรลเลอร์อย่างน้อย 2 ครั้งต่อสัปดาห์ค่ะ

ปัญหาอาการบาดเจ็บที่เกิดจากการวิ่ง ที่พบบ่อย คือบริเวณไหนครับ? และจะป้องกันอย่างไร เพื่อไม่ให้เกิดขึ้น ?

การบาดเจ็บที่พบบ่อยในนักวิ่งคือที่เข่าและเท้าค่ะ อาการเจ็บบริเวณหน้าเข่าจะพบมากที่สุด คือมักเป็นที่ข้อต่อระหว่างลูกสะบ้ากับกระดูกต้นขา ซึ่งสาเหตุโดยส่วนใหญ่คือกล้ามเนื้อหน้าขาไม่แข็งแรงนั่นเอง นอกนั้นก็จะเป็นการบาดเจ็บของเส้นเอ็นด้านนอกต้นขา เอ็นร้อยหวายอักเสบ เอ็นฝ่าเท้าอักเสบ จะให้พูดรวมๆก็พอจะสรุปได้ว่า การบาดเจ็บจากการวิ่งส่วนใหญ่ 80% มาจากการซ้อมที่ผิดพลาด เช่น การเพิ่มระยะทางการวิ่งเร็วเกินไป การวิ่งเร็วเกินไป การวิ่งจำนวนวันมากเกินไป เป็นต้น หลายคนบอกว่าก็ฉันวิ่งตามคนที่เป็นแรงบันดาลใจของตัวเอง แต่นั่นอาจมากเกินไปสำหรับเราเอง คำว่า “เกินไป” ในที่นี้จึงหมายความว่า เกินกำลังร่างกายของนักวิ่งคนนั้นค่ะ ดังนั้น เมื่อมีอาการเจ็บ อย่าตกใจ มันเป็นสัญญาณเตือนเราว่า “เฮ้ มากเกินไปแล้วนะ” สิ่งที่เราจะต้องทำเป็นอย่างแรกเลย คือ “หยุด” ในที่นี้ไม่ใช่ “หยุดวิ่ง” ไปเลยนะคะ แต่ให้ “หยุดคิด” ก่อนว่า อาการเจ็บนั้นมาจากอะไรได้บ้าง โดยส่วนใหญ่เมื่อซักถามนักวิ่งบาดเจ็บที่มาหาจอย เจ้าตัวเองจะรู้ว่าเพิ่งไปทำอะไรมา เช่น เพิ่งเพิ่มระยะทางวิ่งมา 2 สัปดาห์ เป็นต้น อย่างนี้คือหาสาเหตุให้เจอว่ามันมาจากอะไรก่อน แล้วค่อยลองปรับเปลี่ยนโปรแกรมใหม่ มากเกินไปก็ลดลง แล้วคอยดูอาการว่าดีขึ้นไหม ถ้าดีขึ้น ก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆใหม่

การป้องกันกับการรักษา จริงๆแล้วก็ทำเหมือนกัน เพียงแต่ว่า การป้องกัน “ทำก่อนเจ็บ” ส่วนการรักษา “ทำหลังเจ็บ” แต่ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง คือ การทำหลังเจ็บแล้ว จะไม่มีทางกลับมา “เหมือนเดิม 100%” ในขณะที่ทำก่อนเจ็บ จะมีโอกาส “ไม่เจ็บ 100%” หลายคนชอบการเดิมพันนี้ เลือกจะ “จัดหนัก” เพื่อแลกกับชัยชนะที่มีความเสี่ยงต่อการบาดเจ็บอยู่เบื้องหลัง หลายคนเจ็บแล้ว ชอบถามว่าเมื่อไหร่จะกลับไปเหมือนเดิม จอยบอกได้เลยว่า โครงสร้างไหนโดนทำลายแล้ว ไม่สามารถสร้างกลับมาใหม่ได้เหมือนเดิม ใช่ มันมีสร้างใหม่ ร่างกายพยายามหาย แต่ความแข็งแรงของเนื้อเยื่อตรงนั้นจะไม่มีวันเหมือนเดิม แนวคิดของการรักษาคือ การสร้างเสริมเนื้อเยื่อรอบๆเนื้อเยื่อที่บาดเจ็บให้แข็งแรงเพื่อมาช่วยการทำงานแทนส่วนที่เสียไปแล้วนั่นเอง นี่จึงเป็นที่มาของคำว่า “การป้องดีกว่าการรักษา” แน่นอนที่สุด ฟันธงค่ะ

การป้องกันที่ดีที่สุด คือการค่อยๆเพิ่มความหนักของการฝึกซ้อมขึ้นอย่างช้าๆ ร่างกายต้องการเวลาเป็นปีเพื่อการปรับตัวอย่างสมบูรณ์ เพื่อนๆต้องถามร่างกายตัวเองตลอดเวลา เรียกได้ว่าต้องถามทุกวันที่วิ่งว่าร่างกายเป็นอย่างไรแล้ว นอกจากการวิ่งเป็นหลักแล้ว ควรออกกำลังเพื่อการไหลเวียนเลือดชนิดอื่นสลับกันไป เช่น ว่ายน้ำ ขี่จักรยาน และออกกำลังเพิ่มความแข็งแรงกล้ามเนื้อแขน ขา และลำตัวโดยรวม พร้อมยืดเหยียดกล้ามเนื้ออย่างสม่ำเสมอ ฝึกดริวเพื่อให้ได้ฟอร์มการวิ่งที่ดี ลดโอกาสบาดเจ็บได้ พิจารณาโปรแกรมการฝึกซ้อมว่าเหมาะกับร่างกายตนเองหรือไม่ หนักไป หรือเบาไป คอยฟังร่างกายตัวเอง มันจะเป็นตัวบอกเองค่ะ

เมื่อเรามีอาการเจ็บจากการวิ่ง การดูแลรักษาเบื้องต้นด้วยตนเองทำได้อย่างไร และอาการลักษณะไหนที่ควรจะรีบไปพบหมอ?

อาการกล้ามเนื้อช้ำหรือล้าหลังการออกกำลังกาย อาจถือได้ว่าเป็นปกติ ถ้าเราเพิ่มความหนักการฝึกซ้อมมากกว่าเดิม แต่ไม่มากจนเกินร่างกายรับได้ อาการกล้ามเนื้อช้ำนี้จะหายไปได้เองหลังออกกำลังกาย หากได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ หากเพื่อนๆวิ่งๆอยู่ แล้วเกิดมีอาการเจ็บขึ้นมา และสงสัยว่าผิดปกติหรือเปล่า ให้ลองถามระดับความเจ็บของตัวเองแบบซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาว่า ถ้า 10 คืออาการปวดมากที่สุดจนทนไม่ได้แล้ว และ 0 คือไม่มีอาการปวดเลย แล้วให้ระดับความเจ็บของเพื่อนๆมา ถ้าได้คะแนน 0-3 ยังถือว่าเป็นระยะปลอดภัย เป็นเหมือนไฟเขียว ยังไปต่อได้ ถ้าได้คะแนน 4-5 ก็ยังถือว่าพอรับได้ ยังเป็นไฟเหลือง ถ้าหยุดหรือผ่อนก็ปลอดภัย ถ้าไปต่อก็ไม่การันตีว่าจะไม่เป็นอะไร ระดับนี้คงต้องคอยถามตัวเองเรื่อยๆว่ายังเป็นไฟเหลืองอยู่หรือไม่ หรือวิ่งไปๆเปลี่ยนระดับปวดเป็นไฟแดง คือระดับคะแนน 6-10 นั่นหมายถึงต้องหยุดระดับความหนักที่ทำอยู่ หรือไม่ก็ต้องผ่อน หากไปต่อที่ระดับความหนักเท่าเดิมก็มีโอกาสบาดเจ็บสูงมากค่ะ

เมื่อหยุดหรือผ่อนแล้ว อาการปวดน้อยลงหรือหายไป ก็ยังพอเบาใจได้ว่าไม่หนักจนอันตราย แต่ถ้าอาการปวดไม่หายไป ก้มมองตำแหน่งที่ปวดแล้วมีอาการบวม ผิวแดง เอามือแตะบริเวณนั้นแล้วอุ่นๆร้อนๆ และยิ่งยืนเหยียบลงน้ำหนักขาไม่ได้ นั่นคือเวลาต้องมาพบแพทย์อย่างทันทีแล้วล่ะค่ะ แต่ระหว่างรอมาพบแพทย์ ก็สามารถทำการปฐมพยาบาลตัวเองได้ค่ะ

แต่ถ้ายังก้ำกึ่งๆ ปวดก็ไม่มาก บวมก็มีตุ่ยๆหน่อยๆ เดินเหยียบน้ำหนักพอได้ อาจกะเผลกๆเล็กน้อย แต่ไม่หายไป ก็ยังพอเบาใจได้ ถ้าหยุดพักสัก 2-3 วัน ทำการปฐมพยาบาลแล้วดีขึ้น ก็อาจจะยังไม่ต้องพบแพทย์ แต่ถ้ามีอาการเกิน 2 สัปดาห์ แม้จะยังเล็กน้อย ก็ควรพบแพทย์ ลองตามหาแพทย์หรือนักกายภาพบำบัดทางการกีฬาจะดีกว่า โดยเฉพาะถ้าเป็นนักวิ่งด้วยกันเอง จะมีความเข้าใจมากกว่า และสามารถสอบถามเรื่องราวเกี่ยวกับการวิ่งได้ดีกว่าค่ะ

การปฐมพยาบาลด้วยตัวเอง จะใช้หลักการ PRICER โดยที่

P = Protect คือการดาม หรือยึดบริเวณที่บาดเจ็บให้อยู่นิ่ง ไม่ให้เคลื่อนไหว เพราะถ้ายังเคลื่อนไหวต่อ โอกาสจะเจ็บมากขึ้นก็จะมีมากขึ้นไปด้วย เช่น ถ้าข้อเท้าพลิก ก็ให้หาผ้ายืดพัน หรือผ้ายึดข้อเท้าใส่เอาไว้

R = Rest คือการพักกิจกรรมที่ทำอยู่ การพักนี้อาจเป็นคำแสลงหูนักวิ่งอย่างเราๆ แต่อย่าลืมนะคะว่า “การพัก” ย่อมดีกว่า “การหยุดวิ่ง” แน่นอน จอยมักจะบอกเพื่อนนักวิ่งที่เจ็บเสมอว่า “พักเพื่อที่จะไปต่อ” ถ้าไม่พักตอนนี้ อาจจะไปต่อไม่ได้ตลอดไป การพักเป็นการลดโอกาสเกิดการบาดเจ็บของเนื้อเยื่อที่รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม

I = Ice ประคบบริเวณที่ปวดด้วยความเย็น ของเย็นในที่นี้จะเป็น ผ้าเย็น ถุงเย็น น้ำแข็งใส่ถุงพลาสติกผสมน้ำหน่อยๆมัดยาง หรืออะไรก็ได้ที่เย็น ถ้าเย็นมากให้ห่อผ้าบางๆ 1 ชั้นก่อน แล้วค่อยประคบบริเวณที่บาดเจ็บให้กระชับ เป็นเวลา 15 นาที เพื่อนๆจะรู้สึกเย็น ปวดเย็น ไปจนถึงชา อาจทำวันละ 3-4 ครั้ง แต่ถ้าบวมมาก หรือเจ็บมาก ทำทุกชั่วโมงไปเลยค่ะ ให้ทำอย่างนี้ภายใน 24 ชั่วโมงแรกหลังการบาดเจ็บ แล้วพิจารณาเป็นวันๆไปว่าบวมลดลงหรือยัง ถ้าบวมลดลงแล้ว สามารถเปลี่ยนเป็นประคบอุ่นได้ค่ะ

C = Compression การพันผ้ายืดให้กระชับ โดยเฉพาะพร้อมกับการประคบเย็น เพื่อให้ได้ผลของความเย็นที่มีประสิทธิภาพ และช่วยดามบริเวณที่บาดเจ็บไม่ให้เคลื่อนไหวมากภายในตัว

E = Elevation การยกบริเวณที่บาดเจ็บให้สูงกว่าระดับหัวใจ เพื่อช่วยให้มีการไหลเวียนของเลือดและของเหลวกลับเข้าสู่หัวใจ ซึ่งโดยรวมแล้วจะช่วยลดบวมบริเวณที่บาดเจ็บได้

R = Referral หากมีอาการเจ็บปวดมากผิดปกติ หรือทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นตามที่กล่าวมาแล้วอาการปวดไม่ดีขึ้น ควรไปพบแพทย์ทันทีค่ะ

หากเพื่อนๆเกิดการบาดเจ็บจริงๆ ควรพักการวิ่งไปก่อน เพื่อให้โอกาสร่างกายได้ฟื้นฟูตัวเอง ทุกคนมีกระบวนการหายของเนื้อเยื่อที่ได้รับการบาดเจ็บเหมือนกัน สิ่งเดียวที่เราต้องเอาไปแลก คือ “เวลา” ดังนั้น การจะหายหรือไม่หาย ล้วนแต่ขึ้นอยู่กับ “ความอดทน” ของเพื่อนๆเป็นหลักเท่านั้นค่ะ เพื่อนๆสามารถอดทนวิ่งได้เป็น 10 หรือ 21 หรือ 42 หรือแม้กระทั่ง 100 กิโลเมตรได้ การอดทนเพื่อให้ร่างกายฟื้นตัวได้ คงไม่ยากเกินกำลัง และจอยว่ามันดูมีกึ๋นกว่าเยอะค่ะ หลายคนรู้สึกผิดที่ไม่ได้ออกไปวิ่ง แต่จอยว่าเราควรปรับความคิดใหม่ว่า ควรจะรู้สึกผิดมากกว่าถ้าเราไม่ยอมให้ร่างกายที่เราเคี่ยวเข็ญออกไปวิ่งนั้นได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ในยามที่มันต้องการค่ะ ระหว่างพัก เพื่อนๆสามารถออกกำลังส่วนอื่นของร่างกายที่ไม่บาดเจ็บได้ เช่น ถ้าเพื่อนๆเจ็บเข่า ก็ไปออกกำลังแขนก่อน ปั่นจักรยานแขน หรือไม่ก็ว่ายน้ำ ถ้าไม่ทำให้เกิดอาการเจ็บ ออกกำลังกล้ามท้อง รอเวลา แล้วเมื่อถึงวันที่เพื่อนๆกลับมาวิ่งได้ เชื่อเถอะค่ะว่าจะทำให้เพื่อนๆวิ่งได้ดีกว่าเดิม

อยากให้ฝากข้อคิดดีๆ ถึงเพื่อนนักวิ่งหน่อยครับ ?

“อย่าหวังมากกว่าที่ร่างกายให้ แต่จงให้มากกว่าที่ร่างกายหวัง” ถ้าเราฝึกร่างกายมาอย่างไร มันจะให้ผลอย่างนั้นค่ะ ถ้าเราเอาแต่วิ่ง ไม่ยืดกล้ามเนื้อเลย ไม่ออกกำลังเสริมกล้ามเนื้อเลย วันหนึ่งมันก็จะเจ็บ แต่ถ้าเพื่อนๆฝึกซ้อมทุกอย่างตามความสามารถของร่างกาย มันก็จะให้ประสิทธิภาพสูงสุดในการวิ่งเอง การเจ็บเป็นเรื่องปกติในนักกีฬา แต่อย่าทำให้เจ็บจนเป็นปกติ อย่าเจ็บจนเป็นนิสัย เจ็บซ้ำเจ็บซาก ไม่ยอมรับความจริง จะยิ่งมีแต่ทำให้เรื่องแย่ลง รีบยอมรับความจริง แล้วหาทางแก้ไขให้เร็วที่สุด เพื่อลดการทำลายร่างกายให้ได้มากที่สุดจะดีกว่า เพราะถ้ามัวแต่อยู่ในโลกแห่งความฝัน โลกแห่งความจริงจะปลุกเราตื่นขึ้นมาเอง เพื่อนๆคงไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าวิ่งต่อไปไม่ได้อีกแล้วใช่ไหมคะ เวลานั้นสภาพจิตใจเพื่อนๆคงย่ำแย่น่าดู เพราะเมื่อเราวิ่งไปนานๆ การวิ่งก็จะไม่ใช่แค่การออกกำลังกายอีกต่อไป เพื่อนๆจะไม่ใช่แค่คนที่รักการวิ่งเท่านั้น แต่มันคือความหมายของการใช้ชีวิต คือจิตวิญญาณที่ใครจะมาเปลี่ยนไม่ได้ คือเพื่อนตายที่จะหมดไปกับเราเมื่อหมดลมหายใจ สุดท้ายนี้ ขอให้เพื่อนๆได้วิ่งไปจนตลอดชีวิตกันนะคะ และจอยขอฝากเพจและบล็อคไว้ในใจของเพื่อนๆด้วยนะคะ หากใครมีปัญหาเรื่องการบาดเจ็บหรือการฝึกซ้อมอย่างไร สามารถสอบถามมาได้ทางเพจนะคะ ยินดีช่วยตอบคำถามค่ะ

แอดฯ Papa colorful